بنا به قدرت جاذبه، زمین هر جسمی را به سوی خود جذب میکند. ساختمانها و آسمان خراشها، سدهای بزرگ، جرثقیل های غول پیکر، اسکلهها، سکوهای نفتی و تحقیقاتی، پایۀ پلهای مختلف و تقریباً تمامی سازههای عمرانی نیز از این قاعده مستثنی نیستند. در چنین شرایطی ساختمان و سازه بایستی در ارتباط مستقیم با زمینی باشد که بر روی آن قرار میگیرد و بار کلیۀ این سازهها توسط سیستمهای مختلف پی و فونداسیون به زمین، منتقل گردد. بنابراین شناخت دقیق فونداسیونها و زمین یا به عبارتی خاک بستر، جنبههای حائز اهمیتی در مهندسی عمران میباشند.
امروزه مهندسی ژئوتکنیک تحت عنوان مهندسی ژئوتکنیک، شاخهای از مهندسی عمران میباشد که به بررسی و حل مسائل مربوط به طراحی پیها از سادهترین تا پیچیدهترین آنها میپردازد. با توجه به اینکه طراحی پی به شناخت خاک بستر آن وابسته است، مهندسی ژئوتکنیک به طور خاص با شناخت مشخصات و ویژگیهای خاک، پی و موضوعات مربوط به دینامیک خاک در ارتباط بوده و میتوان چنین گفت که مبحث مهندسی ژئوتکنیک پایه و اساس مهندسی سازه است.
یک مهندس ژئوتکنیک علاوه بر اینها مباحث مربوط به تونلها، سدهای خاکی و آزمایشگاههای مکانیک خاک را نیز در زمرۀ فعالیتهای خود قرار میدهد.